Қайда бақыт? 

Таңғы алты болғанда ұялы телефоны безілдеп қоя берді. Ешкім емес, оятқышы болатын. Көзін тырнап ашып, аяғын сылбыр басып, жуынатын бөлмеген беттегенде де әлі ояна қоймады. Бала күніндегі анасының «Ұйқы – жау, оны жеңе білмесең, ешкімді жеңбейсің»  деп айтатыны есіне түсті. Өзін маубас, ұяқысын да жеңе алмайтын әлсіз бейбақ сезінді. 

Үй-іші тұрып, шәйін ішкен соң, көлігін қыздырып, балаларды мектепке алып кетті. Жол бойы сабасына бір түсе алмады. Елдің су-жаңа көліктері  жып-жып етіп, басып озып жатқанда, өзінің шарқыш «опелін» бір сыбап алды. Бұлғаң етіп алдына шыққан қара «тайотаның» тежегішті басқанда қызара қоятын артына қарап отырып, артына кіріп кете жаздады. «Осы жұрт ақшаны қайдан алады?» деп ойлап қояды. «Әкесс... права мен үлкен көлікті сатып алады да, жүре алмай жүреді» деп бір боқтанды. Іштей өзін отыз жетіге келгенше дұрыс көлік те сатып ала алмайтын бақытсыз адам сезінді. «Папа, мені мектептің тура алдына апармай-ақ қойшы!» дейтін үлкен қызының сөзі есіне түсті. Ескі көліктен шығып келе жатуға ұялады да.

Жұмысқа кіре салысымен6 бастығы «маған кіріп кетші» деп телефон шалды. Іші қылп ете қалды. Алдыңғы күні кешкісін үйіне асығып, хатты дұрыс жазбай кетіп еді. Шынын айтқанда қанша ойланса да жаза алмады. Тілі жетпеді. Әлде ойы жетпеді. Көрші кабинеттегі Ерлан болса, әп-сәтте қатырып жаза қояды. Кезінде орысша оқыса ғой, шіркін! Бәлкім, бұл да бір хатты үш сағат созбай, жарты сағатта жаза алушы еді. Әлде сабақты дұрыс оқымаған соң ба... Бастығы өзінен он жас кіші жас бала. Жер-жебіріне жетпесе де, «осыны да істей алмайсың ба» деген көзқараспен қарағанда, өзін қояр жер таппайды. Бүгін де солай болды. Өзінің жұмыс орнына отырған соң сабасына түсу үшін жұмысқа бірден кіріспей, интернет дүкендерді біраз қарады. 

Түс де болып қалыпты. Асханада әріптестерінің қасына көжесін алып, бұл да келді. «Аға, алдыңызға тағы тамызып алдыңыз!» деп Айнұр сыңғырлай күлгенде, «Қап, әкең!» дегеннен басқа амалы қалмады. Соңғы уақытта қозы қарны томпиып, денесі босап кеткен. Спортпен айналыспайды, кешкісін сыралатып алады, оның үстіне үнемі жүйкесі жұқарып, соны басу үшін тамақты мөлшерден тыс ішіп қояды. Қайтсын енді. Қарнына тамған қызыл көженің ізін көріп, қолындағы қасығы да, қолы да ауырлап кеткендей сезінді. Сұрықсыз, семіз еркек болды. Кезіндегідей көзі де жайнап тұрған жоқ, аяғын да ауыр басады. Артық салмақ. 

Түстен кейін бұлардың кабинетіне есепші келіншек келіп, жақұт  сырғасын көрсетіп кетті. Күйеуі алып беріпті. Еш себепсіз. Жәй, әшейін. Сүйетін болуы керек. «Осы елдің қатындары киері норка тон, қолы алтынға толы, құлақта – бриллиант!» деп келіншегінің күрсінетін кездері есіне түсті.  Он сегіз жыл тұрғанда әйеліне үйлену тойында таққан жүзік пен бір 8-мартта құлағына алтын сырға тағып еді. Одан басқа сыйлық әпермепті. Қайдан әперсін. Жалақы алатын карточкасы келіншегінде. Кешкісін таксилетіп тапқанын да соған алып келеді. Сонда бір жетпейді-ау. 

Күні бойы бірінен кейін бірі мазалаған ауыр ой кешке бірақ тарқады. Күндегі әдетінше, бұл диванға шалқасынан жата кетеді. Ал үш баласы үш жақтан келіп, үстіне секіріп, қойнына кіріп, беті-аузын жұлмалап, есін шығарады. Бірақ осы сәт ол үшін бәрінен де ыстық. Жұмыстағы айқай да, ескі көлік те, ақшаның жетпейтіні де ұмыт болады. Оның үстіне бүгін кенже ұлы үстіне шығып алып, қарнынан түйгіштеп отырып: «Әке, өскенде мен сен сияқты боламын! Сен ең күшті батырсың!» деді. Бұл ыржалақтап күліп, келіншегіне қарайды. «Көрдің бе, мен соншалықты бейшара емес екенмін! Ұлым мені батыр санайды!» деп қарады. Келіншегі үнсіз түсініп, жақындап келіп, шашын ұйпалады. 

«Осыдан бәлем, 8-март болсын, бір жүзік алып бермесем! Әнуар айтқан қосымша жұмысты алсам, жап-жақсы табыс болғалы тұр. Кешке сыралатқанша, қосымша жұмыспен айналысуға болады. Темекіні де қойсам, тіпті ақшаға үнем болар еді» деп ойлады іштей.